Մի քանի օրից դերասանուհի Անժելա Սարգսյանի կյանքը նորից կդառնա հանրային քննարկման թեմա:

http://www.youtube.com/watch?v=Qt7IXRQ9FVA&feature=share

«Հայաստանում աղջկան չկպնելու ձեւ չկա»

Որովհետեւ որոշ մարդկանց համար «չէ» բառը չկա

Հայաստանում գիշերային ակումբներն ու ստրիպտիզ շոուները բոլոր առումներով հասանելի են բոլորին: Եվ որքան ավելանում են այդ ակումբները, այնքան ավելի վատն է դառնում նրանց առաջարկած ծառայությունների որակը: Վճարելով ընդամենը 2-3 հազար դրամ, յուրաքանչյուրը կարող է ըմբոշխնել մերկապարուհու «էկզոտիկ» շոուն, իսկ լավ թեյավճարի դիմաց ձեռք տալ աղջկան, նստեցնել գիրկը եւ այլն:
Պարերով եւ երաժշտությամբ ուղեկցվող բեմական էրոտիկ ներկայացումը, որի մասնակիցները դրա ընթացքում աստիճանաբար՝ մասամբ կամ լրիվ մերկանում են՝ կոչվում է հեստապար, ու նմանատիպ ծառայություններ մատուցող կազմակերպությունների գործունեությունը կարգավորվում է ՀՀ օրենքով: Ըստ «Առեւտրի եւ ծառայությունների մասին» օրենքի՝ ստրիպ ակումբները պետք է տեղակայված լինեն բնակելի շենքերից եւ շինություններից, մանկապարտեզներից, ուսումնական եւ այլ հաստատություններից 300 մետր հեռավորության վրա։ Դրանք պետք է մատուցվեն միայն դրա համար նախատեսված փակ տարածքներում, մուտքի ցուցանակի վրա պետք է ընթեռնելի գրված լինի, որ 18 տարին չլրացած անձանց մուտքն արգելվում է, այդ ակումբների վրա փակցված ցուցափեղկերում, ինչպես նաեւ տեղեկատվության տրամադրման այլ միջոցներում արգելվում է սեռական բնույթի որեւէ տեղեկատվություն, հեստապարերի նկարագրություն կամ դրանց պատկերներ զետեղելը։ Օրենքի ոչ միայն այս դրույթները, այլեւ այն, որ 18 տարին չլրացած անձանց մուտքը արգելվում է ստրիպ ակումբներ, Հայաստանում չի գործում: Այսինքն, եթե դու դեռ 18 տարեկան չես, բայց փող ունես, հաստատ «մուտքի վիզա» ունես: Ստրիպ ակումբների շրջանում անցկացված հարցախույզը ցույց տվեց, որ այս հաստատությունները երբեք «կլիենտի» պակաս չեն ունենում, եւ այցելուների թիվն էլ գնալով ավելանում է: Ակումբների մենեջերները վկայում են, որ ստրիպտիզ նայելու գնում են բոլորը, անկախ սոցիալական վիճակից, հասարակության մեջ զբաղեցրած դիրքից ու պաշտոնից: «Առավոտի» հետ զրույցում ակումբներից մեկի ադմինիստրատոր Արմենը ասաց, որ չնայած այցելուները տարբեր տարիքի, խավի մարդիկ են, սակայն հիմնականում «փողատերերն» են օգտվում ստրիպտիզի «private» եւ «VIP» ծառայություններից, որոնց գները սկսում է 10-20 հազար դրամից՝ «դա էլ է աղջկանից կախված: Աղջիկ կա՝ 5 րոպեում նենց մառոզ կանի, որ 200 հազար աշխատի: Պարողը պետք է ամեն ինչ անի, որ բավարարի կլիենտների պահանջները, իսկ նրանք շատ տարբեր ճաշակի տեր մարդիկ են»:
Մեր հարցին ի պատասխան՝ օրենքի համաձայն արգելվում է հաճախորդի եւ ստրիպ պարուհու միջեւ ֆիզիկական շփումը, ինչպես նաեւ հաճախորդի մասնակցությունը պարին, հաճախորդի եւ պարուհու միջեւ հեռավորությունը պետք է լինի ոչ պակաս, քան 2 մետր, արդյոք գործո՞ւմ է օրենքի այդ դրույթը, Արմենը ասաց. «Հայաստանում աղջկան չկպնելու ձեւ չկա: Եթե ինքը պարում է ու ինքը մերկացել է ու դրա դիմաց իրեն փողեր են տալիս, բա պիտի կպնեն, ձեռք տան ու էլի տենց բաներ… Ու բացի այդ, նենց մարդիկ են գալիս կլուբ, որ իրանց համար «չէ» բառը չկա, դու ուղղակի չես կարա իրան ասես մի մոտեցի, ձեռ մի քցի: Մարդը գալիս փող է ծախսում, ու լա՜վ փող է ծախսում ու նորմալ է, որ ուզում է հաճույք ստանա, վայելի»: Շարունակելով Արմենի կիսատ թողած նախադասությունը, նշենք, որ մի շարք ակումբներում ոչ միայն «ձեռք են տալիս» պարուհուն, այլեւ նրա հետ նաեւ սեռական հարաբերության մեջ են մտնում: Այս ամենով հանդերձ, մեր զրուցակիցը բողոքեց դրսից եկած (հիմնականում՝ Ուկրաինայից) պարուհիների ցուցաբերած «կամակորություններից». «Իրենք, ճիշտ է, սիրուն են, լավն են, բայց շատ պահանջկոտ են: Իրանց վրա ահագին փող ենք ծախսում, բերում այստեղ, մեկ էլ մի երկու ամսից թողում-գնում են: Իրանց դուր չի գալիս, որ իրանց ձեռ են տալիս: Բայց դե իրանց մոտ էլ է այդ նույն վիճակը: Թողնում-գնում են, մենք էլ փաստի առաջ ենք կանգնում: Պարուհու պահանջ միշտ է զգացվում: Շատ դեպքեր են եղել՝ հայտարարություններ ենք տվել, դրանց հետքերով նենց աղջիկներ են եկել, որ զարմանքից մեռել ենք: Ես իրանցից լավ ֆիգուրա ունեի: Ճիշտ է, հիմա մեր կլուբներում բառախլոն շատ ա, դրա համար էլ գները էժան են: Բայց դե եթե լավ շոու դնես, պրոֆեսիոնալ պարուհի բերես, մուտքի փողը չի կարա 2-3 հազար լինի: Այս դեպքում պիտի 25-30 հազար սարքես, իսկ այդպես էլ ամեն մեկը չի կարա գա»:


ԵՎԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Ի՞նչ է սա

ՄԱՐԴԻԿ ԵՎ ՆԱԽԻՐԸ ՄԻԱԺԱՄԱՆԱԿ ԵՆ ԼՈՂՈՒՄ ՍԵՎԱՆՈՒՄ

Շրջիկ երաժիշտները՝ Սեւանի դեմքերը

Սեւանա լիճն ամեն տարի այնտեղ հանգիստը կազմակերպողներին նորովի է «ներկայանում»: Տարեցտարի ավելանում են հանգստյան գոտիները, թանկանում խորովածի մանղալները, տաղավարները, «տապչանները»: Նորամուծությունն այս տարի այն էր, որ ՀՀ կառավարությունը հանրային լողափերի համար պետբյուջեից 134 միլիոն դրամ հատկացրեց: Հանրայինլողափերը ստեղծվեցին ՀՀ նախագահի հանձնարարականով եւ նպատակ ունեին ապահովել ազգաբնակչության հանգստի անվճար եւ արդյունավետ կազմակերպումը: Հանրային լողափերի առկայությունը ցանկալի էր, սպասված ու պարտադիր, բայց դա չի նշանակում, որ դրանց մաքրության հարցը պետք է անուշադրության մատնվի: Քայլելով հանրային լողափերով, ոտքիդ տակ ինչ ասես, որ չի ընկնի՝ ձմերուկի կեղեւներից, խեցգետնի եւ այլ ուտելիքների մնացորդներից մինչեւ հանգստացողների՝ ափում մոռացած լողազգեստներն ու պոկված ու այնտեղ շպրտած հողաթափերը: Հանրային լողափերը նպատակ ունեին ապահովել ազգաբնակչության հանգստի արդյունավետ ու ոչ թե հակահիգիենիկ կազմակերպումը, որոնք իրենց փնթի վիճակներով հիշեցնում են Բանգլադեշի շուկայի «բիրիքնոցը»: Օրինակ, չպետք է նույն «բուդկայում» միաժամանակ վաճառվի հաց, անհայտ ծագման պերաշկի՝ կողքին լուցկի, անհասկանալի, անտրամաբանական պայմաններում այդ «բուդկայում» եփած խեցգետին՝ կողքին ծխախոտ, զուգարանի թուղթ, եփած եգիպտացորեն եւ այլն: Վաճառվող սննդամթերքն էլ «էստի համեցեք» չասելու համար առավոտից երեկո բաց վիճակով չպետք է փռված լինի սեղանիկին: Մոտավորապես նույն հակահիգիենիկ վիճակներում չեն դադարել մնալ նաեւ վճարովի լողափերը: Այստեղ էլ իրենց մաքուր վիճակը սահմանափակվում է միայն «իրենց տարածքով»: Օրինակ, «Գեղամա» հանգստյան գոտին, որտեղ դարպասներից ներս ամեն ինչ փայլում է, նույնիսկ աղբամաններն են դասակարգված՝ պլաստիկ շշերի եւ մնացյալի, բայց դարպասներից ներս ջրում լողում ու արեւային լոգանք են ընդունում մարդիկ, իսկ դարպասներից դուրս՝ կովերը: Կովերի հսկայական նախիրը (300-400 գլուխ) առավոտից իրիկուն «հանգստանում» է «Գեղամա» լողափին կից «հանրային լողափում», ստացվում է, որ նույն ջրում լողում են եւ մարդիկ, եւ կենդանիները: Մեր հարցին՝ այստեղ մարդիկ են լողում, իսկ դուք նախի՞րն եք ջուրը մտցնում, նախիրը «նայողը» ասաց, թե «կովերն էլ են շոգում» եւ որ Սեւանը միայն մարդկանց՝ «Էրեւանցիքի» համար չի, ու իրենք «պրոբլեմ» չունեն ու «վափշե» Սեւանի որ ափը ուզեն՝ կովերին կտանեն: Այս տարի Սեւանի լողափերը «հարստացել էին» կենդանի երաժշտությամբ: 1000 դրամի դիմաց շրջիկ, «արհեստավարժ» դուդուկահարը, դհոլչին ու ակորդեոնիստը, որոնք, իրենց խոսքով, «Սեւանի դեմքերն էին»՝ երգում էին ցանկացած երգ: «Մեծածավալ պատվերների» դեպքում «երաժիշտները» պատրաստ էին նույնիսկ անձրեւի տակ կամ գիշերը ժամը չորսին ուրախացնել մարդկանց:

ԵՎԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ

ԱԶԱՏԱՏԵՆՉ ԾԻՏԻԿԸ ՆԱԽԸՆՏՐՈՒՄ Է ՔՈԲՈՒԼԵԹԻԻ ԱՐԵՎԸ

«Դիշովի տեղեր չեմ գնում, դիշովի կայֆեր չեմ անում»

Աշտարակցի Հասոն ամեն տարի ամռանը «խոպան» է գնում, այդկերպ պահելով իր ընտանիքը՝ փոքրիկ աղջկան ու թոշակառու ծնողներին. «Առավոտի» հետ զրույցում իրեն այսպես արդարացրեց Հասոն՝ Քոբուլեթիում մարմնավաճառությամբ զբաղվելու համար: Երիտասարդ կինը անբարո կյանք վարելու համար իր պատճառներն ունի. «Ես հենց այնպես փողոց չեմ ընկել, ամեն ինչ շատ լուրջ է եղել: 16 տարեկանում ամուսնացա, ավելի ճիշտ՝ զոռով ամուսնացրին: Մեկ տարի անց բալիկ ունեցա, լիքը հոգսեր, զզվելի, պլանքաշ ամուսին, անհաջող ամուսնու անհաջող ծնողներ, տանը մնացած երկու տալ, մի հոգեկան հիվանդ տեգր եւ այլն: 6 տարվա համատեղ կյանքս այդ տղամարդու հետ շատ վատ է անցել, ինձ ամբողջ ընտանիքով ծեծում էին, ես ձայնազուրկ էի, անտերի պես: 6 տարի խոշտանգվել եմ, տառապել, վանդակի մեջ փակված ծիտիկի պես ապրել, բայց մի օր էլ ծիտիկը չդիմացավ, հարմար պահ գտավ ու վանդակից դուրս թռավ»,- նշում է մեր զրուցակիցը, որն արդեն հինգ ամառ իր հայ «կլիենտների» հետ Քոբուլեթի է մեկնում: Ասում է՝ այդպես բավականին լավ գումար է վաստակում, բացի այդ, իրեն լավ են վերաբերվում, օգտակարը համատեղում է հաճելիի հետ. հանգստանում է ու փող աշխատում: Հասոյի մատուցած ծառայությունները բավականին թանկ արժեն. «Ամեն մեկն իրեն չի կարող թույլ տալ ինձ հետ հանգստանալ: Օրավարձով եմ աշխատում ու ընդհանրապես ինձ թանկ եմ գնահատում: Կլիենտներս էլ փողատեր ձյաձկաներ են: Այդպիսիներին իմ պես մաքուր, սիրուն աղջիկ է պետք, ինձ էլ՝ նրանց փողերը: Ճիշտն ասած՝ առաջարկում են իրենց հետ ավելի լավ տեղեր գնամ, Անթալիա, Դուբայ, բայց ես մի քիչ վախենում եմ, ի վերջո՝ երեխու տեր եմ, չեմ ուզում ռիսկի դիմել: Բացի այդ, Քոբուլեթին արդեն հարազատ է դարձել, սիրում եմ այդտեղի արեւը»,- հավելեց նա: Մեր զրուցակիցն ասում է, որ Հայաստանում երբեք փողոցում չի կանգնում, իսկ նա՝ ով իր կարիքն է զգում, իրեն հեշտությամբ գտնում է հեռախոսազանգի միջոցով. «Դիշովի տեղեր չեմ գնում, դիշովի կայֆեր չեմ անում, անտակտ մարդկանց հետ գործ չեմ բռնում: Ու ընդհանրապես մի հատ իմ ֆիգուրային նայեք, ես ինձ շատ եմ սիրում ու համարում, որ արժանի եմ լավ ապրելու: 16 տարեկանում երիտասարդությունս կարծես մեկ օրում ավարտվեց, առաջ ես նույնիսկ մազերս չէի սանրում, իսկ հիմա ինձ շատ եմ խնամում, ես ինձ երես եմ տալիս, որովհետեւ այս կյանքում պետք է միշտ ազատ լինես, ապրես ու թույլ չտաս, որ քեզ նվաստացնեն»,- պնդում է Հասոն՝ ասելով, որ իր «արտագնա աշխատանքը» սկսել է շատ միամիտ: «Մի օր անփող, տխուր՝ կաֆեում նստած ծխում էի, ինձ մի տղամարդ մոտեցավ, առաջարկեց միասին խմել: Ես հոգեկան անհավասարակշիռ վիճակում էի, աշխատանք չունեի, երեխես հիվանդ էր, սոված, ծնողներս պարտքերի մեջ էին, խելագարվում էի: Սկսեցի ինձնից անկախ կյանքս պատմել այդ տղամարդուն, նա ինձ լուռ լսեց ու առաջարկեց օգնել: Ես գիտեի, որ անշահախնդիր ոչինչ չի լինում ու համաձայնեցի նրա հետ մեկնել հանգստանալու: Գնացինք, բայց այնտեղ պարոնն իրեն նորմալ չպահեց, ու ծիտիկը կրկին գերադասեց ազատությունը, թռավ...»: Հասոն մեզ պատմեց նաեւ իր երազանքների մասին. նա երազում է աղջկան՝ Էլենին տալ այն ամենը, ինչ իր ծնողները չեն տվել իրեն, այսինքն՝ ազատություն, սեփական կարծիքն արտահայտելու հնարավորություն, ընտրության իրավունք, անհոգ մանկությունից դեպի թիթիզ պատանեկություն, եւ այլն: «Երբ փոքր էի՝ երազում էի դերասանուհի կամ մոդել դառնալու մասին, բայց երազանքս չկատարվեց, չնայած հուսով եմ, որ այն կիրականանա Էլենիս միջոցով, որովհետեւ նա էլ իմ պես գեղեցիկ է ու բարեկազմ»,- ավելացրեց նախկին աշտարակցի, այժմ՝ կվարտալցի Հասոն:

ԵՎԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ